سفره عقد باستانی: در ایران باستان در زمان ازدواج سفره ای پهن می کردند به نام سفره گواه که همان سفره عقد امروزی است. سفره عقد باستانی شامل نگاره اشو زرتشت، کتاب اوستا و کُشتی باز نشده، شمع یا لاله یا چراغ روشن، قند سبز، گلدان گل و سرو، نقل وشیرینی، انارشیرین، یک تخم مرغ، یک عدد قیچی، یک ظرف کوچک آویشن مخلوط با برنج وسنجد، نخ وسوزن سبز، لورک عروسی (مخلوط هفت نوع آجیل شیرین) که روی آن نقل وشیرینی ریخته شده، گلاب و آینه بود تدارک می‌دیدند تا مراسم ازدواج که در ایران باستان به آن سور می گفتند برگزار شود.

حال به معانی هر یک از موارد بالا در سفره عقد باستانی می پردازیم:

قند سبز: قند سبز در سفره عقد باستانی نشانه ای از سبزبختی و شیرین کامی زوجین به شمار می آید.

انار شیرین: وجود انار شیرین در سفره عقد باستانی علاوه بر شیرین کامی نشانه زایش و فرزندان بسیار می باشد.

تخم مرغ: تخم مرغ در سفره عقد باستانی نشان آشتی فی ما بین پدر و مادر عروس و داماد است که در زندگی عروس و داماد دخالتی نداشته باشند مگر به خواسته خود عروس و داماد

سنجد: سنجد در سفره عقد باستانی محرک عشق عروس و داماد به حساب می آید.

آویشن: آویشن در سفره عقد باستانی نماد خوش بویی و سرزندگی در زندگی مشترک می باشد.

نقل: نشانه شیرین کامی در زندگی آینده است.

برنج: برنج در سفره عقد باستانی که درگذشته جو بکارمی بردند، نشانه برکت زندگی که در زمان عقد هنگام خواندن اوستای تندرستی روی شانه عروس و داماد توسط موبد ریخته می شد .